In zijn roman "A mogelijk leven: een roman in vijf liefdesverhalen" onderzoekt Sebastian Faulks de aard van identiteit en bestaan ​​door het perspectief van een persoon die nadenkt op hun leven. De verteller drukt een gevoel van onthechting uit, het gevoel dat hun levenservaringen misschien niet echt bij hen zijn, maar eerder de ervaringen van anderen weerspiegelen. Dit idee roept vragen op over de authenticiteit van individuele ervaringen en hoe ze de identiteit vormen.

De contemplatie van de gebeurtenissen van het leven als mogelijk wordt geleend van het verhaal van iemand anders onderstreept de complexiteit van persoonlijk geheugen en perceptie. Het nodigt lezers uit om na te denken hoeveel van wie we zijn inherent van ons is versus beïnvloed door maatschappelijke verwachtingen en gedeelde menselijke ervaringen. Het citaat omvat deze existentiële onzekerheid en benadrukt de vloeibaarheid van levensverhalen en de verbindingen die ze creëren met mensen.