De wereld afgebeeld door Baroja wordt gekenmerkt door een sombere en ironische sfeer, waar de harde realiteit van het industriële leven zwaar wegen op de mensen. De steden worden afgeschilderd als plaatsen die worstelen onder de last van de industrialisatie, met de nadruk op de diepgaande impact die deze verschuiving heeft op een samenleving die zich niet geschikt bevindt voor een dergelijke snelle verandering. Het contrast tussen de steden en hun inwoners benadrukt de ontkoppeling die wordt gevoeld door een ras dat niet is aangepast aan de eisen van de moderniteit.

Deze beschrijving legt de essentie van het literaire landschap van Baroja vast en onthult een diep gevoel van ontevredenheid en vervreemding. De strijd tegen de meedogenloze mars van industriële vooruitgang schetst een beeld van wanhoop, onderstreept de uitdagingen waarmee individuen in een samenleving worden getransformeerd door krachten die buiten hun controle zijn. In wezen nodigt het werk van Baroja lezers uit om na te denken over de menselijke conditie binnen de grenzen van een veranderende wereld.