In het boek "2BR02B" van Kurt Vonnegut Jr. denkt de hoofdrolspeler na over haar verontrustende beroep. Ze illustreert een paradoxale rol waarbij haar primaire taak inhoudt dat individuen zich op hun gemak voelen, zelfs als ze hun dood uitvoert. Deze juxtapositie benadrukt de ironie en complexiteit van haar karakter, wat een mix van compassie en wreedheid onthult.

Het citaat onderstreept een huiveringwekkend commentaar op maatschappelijke normen rond de dood en euthanasie. Het vraagt ​​lezers om de moraliteit te overwegen van het faciliteren van vrede in het licht van sterfelijkheid, wat suggereert dat troost en geweld op onverwachte manieren naast elkaar kunnen bestaan. Deze dualiteit dient als een kritisch thema tijdens het werk van Vonnegut, en veroorzaakt gedachte over de ethiek van leven en dood.