Die nacht, hoewel ik moe was met de dag, ging ik weer naar het dak ... mijn vingertoppen rustten licht op de houten rail. Ik kon niet weten of sterren gelijk waren aan elkaar, maar als ze dat waren, moeten de dimmen ver en verder weg zijn en naar die ree's gooide ik mijn ziel.
(That night, though I was weary with the day, I took to the roof again.... My fingertips rested lightly on the wooden rail. I could not know if stars were equal to each other, but if they were, then the dim ones must be far and farther away, and toward those reaches I hurled my soul.)
In Sena Jeter Naslund's 'Ahab's vrouw, of de sterren-Gazer', reflecteert de hoofdrolspeler op de schoonheid en het mysterie van de nachtelijke hemel. Ondanks het feit dat ze van de dag moe is, stijgt ze naar het dak en zoekt ze troost onder de sterren. Haar delicate aanraking op de houten rail symboliseert haar verbinding met het oneindige universum, waarbij elke ster betekenis heeft. Ze overweegt de afstand van de schemerige sterren en nadenkt na of ze gelijkheid delen met de helderdere.
Dit moment wordt een metafoor voor haar eigen verlangen en ambities, terwijl ze metaforisch haar ziel naar de uitgestrektheid gooit. Het vangt haar zoektocht naar begrip en een diepere connectie met de kosmos, waardoor haar diepste verlangens en de enorme mogelijkheden die het leven heeft, onthult. Door deze beelden illustreert Naslund prachtig de reis van reflectie en hoop van de hoofdrolspeler.