De blauwe man stak zijn hand uit. Eerlijkheid, zei hij, regeert niet leven en dood. Als dat zo was, zou geen goed persoon ooit jong sterven.
(The Blue Man held out his hand. Fairness, he said, does not govern life and death. If it did, no good person would ever die young.)
In Mitch Albom's "The Five People You Meets In Heaven" drukt de Blue Man een diepgaande waarheid uit over de onvoorspelbaarheid van het leven. Hij beweert dat billijkheid niet het ultieme principe is dat ons bestaan regelt, vooral als het gaat om de sterfelijkheid van individuen. Deze verklaring betwist het idee dat goede daden een lang leven moeten garanderen, en benadrukt dat het lot vaak verder gaat dan ons begrip van rechtvaardigheid of billijkheid.
Dit inzicht dient als een aangrijpende herinnering dat het leven inherent complex is en niet omlijst door een eenvoudige vergelijking van verdienste en beloning. De woorden van de blauwe man suggereren dat lijden en verlies universele ervaringen zijn die niet discrimineren op basis van iemands karakter of moraliteit. Uiteindelijk nodigt Albom's verhaal lezers uit om na te denken over de diepere betekenissen achter het leven en de dood, wat suggereert dat er meer aan onze reizen is dan louter billijkheid.