De opheffing en verkoop van British Rail, waardoor het werd omgevormd tot een onsamenhangend netwerk dat exorbitante prijzen rekende voor een onverbeterde en nog steeds door de belastingbetaler gesubsidieerde dienst, vertroebelde de grap enigszins voor de populaire smaak. We stopten met grinniken. Het was alsof de aangeschoten oom een receptioniste had aangevallen.
(The dissolution and sale of British Rail, transforming it into a disjointed network charging exorbitant prices for an unimproved and still taxpayer-subsidised service, darkened the joke a bit much for popular tastes. We stopped chuckling. It was like the tipsy uncle had assaulted a receptionist.)
De auteur David Mitchell reflecteert op de negatieve gevolgen van de privatisering van British Rail, die leidde tot een gefragmenteerd spoorwegsysteem dat werd gekenmerkt door hoge tarieven en een ontoereikende dienstverlening. Hij suggereert dat de aanvankelijke humor rond de toestand van het spoorwegnet is vervaagd en plaats heeft gemaakt voor teleurstelling en frustratie bij het publiek.
Deze transformatie, vergeleken met een ongepast incident met een aangeschoten oom, benadrukt hoe het ooit grappige verhaal van de teloorgang van British Rail een serieuze zaak is geworden. De afhankelijkheid van belastinggeld, naast het gebrek aan verbetering van de kwaliteit van de dienstverlening, heeft bijgedragen aan een somberdere publieke perceptie van het spoorwegsysteem.