De impuls om dingen op te schrijven is een bijzonder dwangmatige, onverklaarbaar voor degenen die het niet delen, slechts per ongeluk, slechts secundair, op de manier waarop een dwang zichzelf probeert te rechtvaardigen. . . . Keepers van privé -notitieboekjes zijn een ander ras helemaal, eenzame en resistente herschikking van dingen, angstige malcontenten, kinderen die blijkbaar bij de geboorte zijn getroffen met enig presentement van verlies. -Joan didion
(The impulse to write things down is a peculiarly compulsive one, inexplicable to those who do not share it, useful only accidentally, only secondarily, in the way that any compulsion tries to justify itself. . . . Keepers of private notebooks are a different breed altogether, lonely and resistant rearrangers of things, anxious malcontents, children afflicted apparently at birth with some presentiment of loss. -Joan Didion)
Dwangmatig schrijven kan vreemd lijken voor degenen die het gevoel niet delen, vaak aangedreven door een behoefte die verder gaat dan het nut. Voor velen is de daad van het opschrijven van gedachten een manier om hun ervaringen te verwerken en te begrijpen, zelfs als het weinig doel lijkt te dienen. Dit proces kan een gevoel van verbinding bieden met iemands innerlijke wereld, ondanks het vaak toevallige bruikbaarheid.
Degenen die privé -notitieboekjes houden, worden afgeschilderd als unieke individuen die worstelen met hun emoties en gedachten. Ze worden gekenmerkt als eenzame figuren die hun ideeën herschikken in een poging hun angsten en angsten om hun herinneringen of inzichten te verliezen, confronteren. Joan Didion suggereert dat deze notebookhouders een aangeboren bewustzijn van verlies bezitten, een perspectief dat hun dwang beïnvloedt om hun leven te documenteren.
