Het stadhuis van Minneapolis is geen mooi gebouw. Het is een hoop rood graniet, een sombere, negentiende-eeuwse romaanse klomp, die tussen de glinsterende torens van glas en staal van de lus ligt, als een wrat die door een diamanten halsketting prikt.
(The Minneapolis City Hall is not a pretty building. A pile of red granite, a sullen nineteenth-century Romanesque lump, it squats amid the glittering glass-and-steel towers of the loop like a wart poking through a diamond necklace.)
Het stadhuis van Minneapolis wordt beschreven als een onaantrekkelijk bouwwerk, gekenmerkt door het intensieve gebruik van rood graniet en een ontwerp dat een sombere negentiende-eeuwse romaanse stijl weerspiegelt. Het staat in schril contrast met de moderne skyline van de omringende gebouwen van glas en staal, waardoor het er misplaatst uitziet. Het imposante en onopgesmukte uiterlijk geeft het een gruizige, onaantrekkelijke aanwezigheid in het levendige stadslandschap.
Deze nevenschikking benadrukt het oude versus het nieuwe, omdat het stadhuis lijkt op een smet op de elegantie van de hedendaagse architectuur. In plaats van op te gaan in het geheel, behoudt het uitdagend zijn gewichtige historische essentie en dient het als herinnering aan een ander architectonisch tijdperk. Deze opvallende beelden benadrukken de spanningen tussen historisch behoud en moderne ontwikkeling in stedelijke omgevingen.