De patiënten daar waren meestal tienermeisjes, met af en toe een jongen. Ik beschouwde ons allemaal als tijgers met doornen in onze poten. We waren prachtige beesten die gewond waren geraakt door het leven, door verlies of trauma of shock, en als we de splinters uit onze poten konden halen, zou het goed komen. Mijn doorn was het feit dat mijn moeder me had verlaten. Megan
(The patients there were mostly teenaged girls, with the occasional boy. I thought of us all as tigers with thorns in our paws. We were beautiful beasts who'd gotten injured by life, by loss or trauma or shock, and if we could just get the splinters out of our paws, we'd be fine. My thorn was the fact that my mother had left me. Megan)
In het verhaal reflecteert de hoofdrolspeler op haar ervaringen in een behandelingscentrum waar de patiënten voornamelijk tienermeisjes zijn, naast een paar jongens. Ze vergelijkt hen met tijgers, krachtige en elegante wezens die verwondingen hebben opgelopen door de uitdagingen van het leven, gesymboliseerd door doornen in hun poten. Deze levendige beelden legt hun gedeelde worstelingen vast en de hoop op genezing.
Onder hen voelt ze een diepe band met hun pijn, omdat haar eigen doorn de verlatenheid van haar moeder is. Dit persoonlijke trauma dient als een drijvende kracht in haar reis naar herstel. Elk personage belichaamt het idee dat hoewel ze gewond zijn geraakt, ze het potentieel behouden om hun kracht en schoonheid terug te vorderen.