Het ongedierte legt hun zonde uit met schijnheilige taal zoals: "We hebben erover gebeden en gezochte raad, en we vinden het goed om te doen." Laat het hen niet in de steek aan de vijand wat volgens hen niet consequent is. Zijn morele wetten geven geen scheur over hoe een van hen zich voelt. De slibbags hebben niet meer de macht om ze in en uit het bestaan te stemmen dan zij hebben de macht om de wet van de zwaartekracht in te trekken.
(The vermin explain their sin with sanctimonious language like, "We've prayed about it and sought counsel, and we feel it's the right thing to do." Don't let it down on them that to the Enemy what they feel is inconsequential. His moral laws don't give a rip about how any of them feel. The sludgebags have no more power to vote them in and out of existence than they have power to revoke the law of gravity.)
Het ongedierte in het verhaal probeert hun misleide acties te rechtvaardigen met behulp van vrome taal, beweren te hebben gebeden en begeleiding te hebben gezocht, in de overtuiging dat ze de juiste keuzes maken. Deze eigengerechtigheid verblindt hen echter tot de waarheid dat hun gevoelens geen gewicht hebben in het grotere schema van morele wetten die door de vijand zijn vastgesteld. Hun pogingen tot rationalisatie veranderen niet de fundamentele waarheden die het bestaan regelen.
Dit benadrukt een schril contrast tussen hun misleide zelfbelang en de niet aflatende aard van morele absolute waarden. Net zoals men de wet van de zwaartekracht niet kan veranderen, zijn ze machteloos om de diepere waarheden die goed en fout definiëren te veranderen. Hun percepties hebben geen autoriteit, wat duidt op een harde realiteit dat botsing met gevestigde morele wetten resulteert in gevolgen, ongeacht hun zelfrechtvaardigingen.