De wereld werd ooit achtervolgd door het zelfgemaakte epitaph van Titus Oates: ik ga naar buiten en kan enige tijd zijn. Welnu, we gaan naar binnen en kunnen wat tijd zijn, we zijn binnen en zijn al een tijdje. De poëzie van moed wordt vervangen door de poëzie van de opsluiting, de kunst van het eindeloze open kanaal ingehaald door de kunst van het voortdurend herhaalde verhaal. Onze succesvolle terugtrekking uit de risico's van de winter zorgt voor het verminderen van zijn intensiteiten. We zijn allemaal naar binnen gegaan en kunnen wat tijd zijn.
(The world was once haunted by Titus Oates's self-made epitaph: I am going outside and may be some time. Well, we are going inside and may be some time, we are inside, and have been for awhile. The poetry of courage is replaced by the poetry of confinement, the art of the endless open channel overtaken by the art of the perpetually retold tale. Our successful withdrawal from the risks of winter makes for a lessening of its intensities. We have all gone inside, and may be some time.)
In zijn werk "Winter: Five Windows on the Season", reflecteert Adam Gopnik op een verschuiving in menselijke ervaring van de vrijmoedigheid van verkenning tot een staat van opsluiting. Hij verwijst naar de aangrijpende woorden van Titus Oates, en roept een gevoel op van ingesloten en misschien zelfs terugtrekkend uit de wereld. Terwijl de samenleving worstelt met de uitdagingen van de winter, benadrukt deze verschuiving een transformatie in hoe we omgaan met zowel het seizoen als onze omgeving.
De metafoor van het gaan "van binnen" suggereert niet alleen fysieke opsluiting, maar ook een emotionele en psychologische terugtrekking uit de onzekerheden van het leven. De observatie van Gopnik duidt op een collectieve acceptatie van veiligheid die de levendigheid vermindert die vaak wordt geassocieerd met de uitdagingen van de winter. In plaats van de wilde schoonheid van de winter te vieren, hebben mensen zich omgedraaid om hun verhalen te vertellen, met de nadruk op een verhaal van veerkracht dat wordt gevormd door de grenzen van hun ervaringen.