Isabel werd aangetrokken door de levendige en vrolijke houding van de jonge vrouw, die een snaar met haar raakte. Er was iets over de manier waarop de vrouw zichzelf droeg die verfrissend en aantrekkelijk voelde. Het unieke van haar accent intrigeerde Isabel verder, omdat het een duidelijke Noord -Ierse kwaliteit droeg die haar deed denken aan de toespraak van Georgina Cameron.

De beschrijving van het accent roept een gevoel van geschiedenis op, wat suggereert dat het lijkt op het Engels dat in Shakespeare's tijd wordt gesproken, bewaard door eeuwen van isolatie. Deze verbinding benadrukt niet alleen de individualiteit van de vrouw, maar voegt ook een dieptelaag toe aan het personage, wat illustreert hoe taal mensen in tijd en plaats kan verbinden.