Er was een uitstap op de manier van de jonge vrouw die een beroep deed op Isabel. En toen was er het accent, dat niet Schots was, maar van ergens in Noord -Ierland en niet anders dan die van Georgina Cameron; De Engelsen die Shakespeare zou hebben gesproken, bewaard door eeuwen van relatieve taalisolatie.
(There was a jauntiness in the young woman's manner that appealed to Isabel. And then there was the accent, which was not Scottish, but from somewhere in Northern Ireland and not unlike Georgina Cameron's; the English that Shakespeare would have spoken, preserved by centuries of relative linguistic isolation.)
Isabel werd aangetrokken door de levendige en vrolijke houding van de jonge vrouw, die een snaar met haar raakte. Er was iets over de manier waarop de vrouw zichzelf droeg die verfrissend en aantrekkelijk voelde. Het unieke van haar accent intrigeerde Isabel verder, omdat het een duidelijke Noord -Ierse kwaliteit droeg die haar deed denken aan de toespraak van Georgina Cameron.
De beschrijving van het accent roept een gevoel van geschiedenis op, wat suggereert dat het lijkt op het Engels dat in Shakespeare's tijd wordt gesproken, bewaard door eeuwen van isolatie. Deze verbinding benadrukt niet alleen de individualiteit van de vrouw, maar voegt ook een dieptelaag toe aan het personage, wat illustreert hoe taal mensen in tijd en plaats kan verbinden.