Voor deze mensen was ongelukkig zijn een toestand, een ondraaglijke gang van zaken. Als pillen konden helpen, werden er pillen genomen. Maar pillen zouden het fundamentele probleem in de constructie niet veranderen. Willen wat je niet kunt hebben. Op zoek naar eigenwaarde in de spiegel. Werk bovenop het werk leggen en je nog steeds afvragen waarom je niet tevreden was - voordat je weer verder ging werken.
(To these people, unhappiness was a condition, an intolerable state of affairs. If pills could help, pills were taken. But pills were not going to change the fundamental problem in the construction. Wanting what you can´t have. Looking for self-worth in the mirror. Layering work on top of work and still wondering why you weren´t satisfied - before working some more.)
In "Heb een beetje vertrouwen", onderzoekt Mitch Albom de strijd die veel gezicht met ongeluk met ongeluk hebben, en beschouwt het als een aanhoudende en ondraaglijke toestand. Voor deze personen ligt de oplossing vaak in snelle oplossingen zoals medicatie, die de symptomen kunnen verlichten, maar de diepere problemen niet kunnen aanpakken. Dit benadrukt de neiging om externe oplossingen te zoeken terwijl ze interne conflicten negeren.
Mensen merken vaak dat ze verlangen wat ze niet kunnen bereiken, wat leidt tot een constante zoektocht naar validatie en eigenwaarde. Dit verlangen manifesteert zich in meedogenloos werk en inspanning, maar de cyclus blijft bestaan als de tevredenheid ongrijpbaar blijft. Uiteindelijk suggereert het boek dat echte tevredenheid niet kan worden bereikt door oppervlakkige middelen of niet aflatende streven.