In "The Time Keeper" ervaart Dor een unieke toestand waar hij de mogelijkheid krijgt om tijdloos te blijven en de natuurlijke progressie van tijd te tarten. Deze buitengewone situatie komt echter met een zware emotionele tol. Ondanks zijn immuniteit voor veroudering, wordt Dor diep verontrust en geïsoleerd, omdat hij wordt beroofd van persoonlijke verbindingen en menselijke interactie. Hoewel zijn fysieke wezen niet verslechtert, lijdt zijn geest enorm.

Het verhaal benadrukt het diepgaande verschil tussen louter bestaan ​​en echt leven. Dor's gebrek aan veroudering staat niet gelijk aan een bevredigend leven; In plaats daarvan leidt het tot een eenzaam bestaan ​​dat zijn ziel onderdrukt. Zijn omstandigheden dienen als een aangrijpende herinnering aan het belang van relaties en de rijkdom die menselijk contact tot leven brengt, waarin wordt getoond hoe belangrijk het is om zinvol te leven in plaats van alleen te bestaan ​​zonder doel.