Von Igelfeld wist het niet zeker. Hij herinnerde zich dat hij las dat Hume geloofde dat onze geest in sympathie trilde en dat dit vermogen - om samen met elkaar te trillen - de oorsprong was van de ethische impuls. En de morele theorie van Schopenhauer ging over voelen, was het niet; Dus misschien waren ze een en hetzelfde fenomeen.
(Von Igelfeld was not sure. He remembered reading that Hume believed that our minds vibrated in sympathy, and that this ability – to vibrate in unison with one another – was the origin of the ethical impulse. And Schopenhauer's moral theory was about feeling, was it not; so perhaps they were one and the same phenomenon.)
Von Igelfeld merkte dat hij de filosofische ideeën van Hume en Schopenhauer overweegt, met name rond de aard van menselijke verbinding en ethiek. Hij herinnerde zich dat Hume suggereerde dat onze geest met elkaar resoneerde en een gedeelde ethische impuls creëerde. Deze resonerende kwaliteit in de menselijke interactie intrigeerde hem, omdat het doorschemeerde naar een diepere, gedeelde moraliteit inherent aan menselijke relaties.
bovendien beschouwde Von Igelfeld de focus van Schopenhauer op het gevoel als centraal in moreel begrip. Hij begon zich af te vragen of deze twee filosofen hetzelfde kernconcept aanpakken, wat suggereert dat empathie en emotionele resonantie fundamenteel gekoppeld zou kunnen zijn aan ons vermogen tot ethisch gedrag. Deze reflectie op de met elkaar verweven aard van denken, voelen en ethiek liet hem nadenken over de complexiteit van menselijke verbindingen.