Was dit wat ze bedoelden met hete flitsen? Maar ze voelden zich niet heet. Haar lichaam voelde vol en zwaar en langzaam en menselijk en op de een of andere manier af, alleen een gewicht om naar voren te brengen zonder zijn enthousiaste cycli van vruchtbaarheid en rust, de toppen en valleien die ze nog nooit had gerealiseerd dat ze zo veel rekende. Dood gewicht? Was dat wat ze nu was; Een verouderde vrouw die zijn tijd tot de dood afzwakt?
(Was this what they meant by hot flashes? But they didn't feel hot. Her body felt full and heavy and slow and human and absent somehow, just a weight to be carried forward without its enthusiastic cycles of fertility and rest, the crests and valleys she had never realized she counted on so much. Dead weight? Was that what she was now; an obsolete female biding its time until death?)
In het fragment uit "Prodigal Summer" van Barbara Kingsolver reflecteert de hoofdrolspeler op haar fysieke toestand en vergelijkt het met de sensatie van 'hete flitsen' maar erkennen dat wat ze ervaart meer gaat over een alomtegenwoordige zwaarte dan op hitte. Dit gevoel draagt bij aan haar gevoel van onthechting van haar ooit levendige bestaan, terwijl ze worstelt met de overgang van vitaliteit naar wat zij beschouwt als een wachttijd in het leven.
De contemplatie brengt haar ertoe na te denken over het verlies van de natuurlijke ritmes van haar lichaam, wat suggereert dat haar eerdere ervaringen met vruchtbaarheid en levenscycli haar een gevoel van doel gaven. Nu voelt ze zich als een last, een 'verouderde vrouwelijke' gevangen in het ongewisse, met de nadruk op thema's van veroudering en het emotionele gewicht dat gepaard gaat met het gevoel minder te zijn dan wat ooit was.