In het fragment uit "Prodigal Summer" van Barbara Kingsolver reflecteert de hoofdrolspeler op haar fysieke toestand en vergelijkt het met de sensatie van 'hete flitsen' maar erkennen dat wat ze ervaart meer gaat over een alomtegenwoordige zwaarte dan op hitte. Dit gevoel draagt ​​bij aan haar gevoel van onthechting van haar ooit levendige bestaan, terwijl ze worstelt met de overgang van vitaliteit naar wat zij beschouwt als een wachttijd in het leven.

De contemplatie brengt haar ertoe na te denken over het verlies van de natuurlijke ritmes van haar lichaam, wat suggereert dat haar eerdere ervaringen met vruchtbaarheid en levenscycli haar een gevoel van doel gaven. Nu voelt ze zich als een last, een 'verouderde vrouwelijke' gevangen in het ongewisse, met de nadruk op thema's van veroudering en het emotionele gewicht dat gepaard gaat met het gevoel minder te zijn dan wat ooit was.