Wij zijn de weeskinderen van onze zoon.
(We are the orphans of our son.)
De uitdrukking "Wij zijn de weeskinderen van onze zoon" van Gabriel García Márquez's "No One schrijft aan de kolonel en andere verhalen" geeft een diep gevoel van verlies en verlangen. Het weerspiegelt de gevoelens van individuen die, nadat ze een kind hebben verloren, een diepe emotionele leegte ervaren. Deze verklaring roept de thema's van verdriet op en de strijd om betekenis te vinden in het leven na zo'n verwoestend verlies, waarbij de band tussen ouders en hun kinderen wordt benadrukt.
In de context van het vertellen van Márquez dient dit citaat als een aangrijpende herinnering aan de kwetsbaarheid van het leven en de blijvende impact van liefde. De personages navigeren vaak een wereld die wordt gekenmerkt door afwezigheid en herinnering, waar de echo's van hun geliefden resoneren door hun dagelijkse ervaringen. Deze verkenning van verdriet en veerkracht is een kenmerk van de literaire stijl van Márquez en uitnodigen lezers om na te denken over de complexiteit van menselijke relaties en het gewicht van verdriet.