We houden ze in leven, zei ze. Lieverd, het hek, de muur, is onmenselijk. Mensen sterven. Dat is hun keuze, zei hij eigenlijk. Ze komen hier illegaal, dat is de kans die ze nemen. Wanneer ben je zo hard geworden? vroeg ze, terwijl ze zijn gezicht tussen haar handen vasthield. Het zijn mensen zoals wij, op zoek naar een beter leven voor hun families. Dat begrijp je, nietwaar? Je hebt het voor ons gedaan. Het is een humanitaire crises, zei ze. En je bent deel uit van het probleem. Daarom kun je 's nachts niet slapen.
(We're keeping them alive, she said. Sweetheart, the fence, the wall, is inhumane. People are dying.That's their choice,he actually said. They come here illegally, that's the chance they take.When did you get so hard? she asked, holding his face between her hands. They're human beings like us, looking for a better life for their families. You understand that, don't you? You did it for us.It's a humanitarian crises, she said. And you're part of the problem. That's why you can't sleep at night.)
In deze passage van "The Lemon Orchard" van Luanne Rice vindt er een diep emotionele uitwisseling plaats tussen twee personages die het lot van immigranten bespreken. Eén personage drukt frustratie uit over de onverschilligheid die wordt getoond tegenover degenen die hun leven riskeren om grenzen te overschrijden, en benadrukt de onmenselijkheid van de barrières die op hun manier zijn geplaatst. Het andere karakter, hoewel het de gevaren erkent, lijkt de situatie verhard te worden, wat suggereert dat illegaliteit de harde gevolgen rechtvaardigt. Dit leidt tot een sterke aantrekkingskracht op empathie en mensheid.
De dialoog onthult de spanning tussen morele verantwoordelijkheid en rigide standpunten met betrekking tot immigratie. Het vrouwelijke personage dringt er bij haar metgezel op aan om hun eigen ervaring te onthouden om een beter leven te zoeken, en benadrukt dat de mensen aan de grens gewoon proberen hun omstandigheden te verbeteren. Ze beweert moedig dat het niet herkennen van hun menselijkheid bijdraagt aan een bredere humanitaire crisis, wat suggereert dat de emotionele tol van dergelijke onverschilligheid leidt tot slapeloze nachten voor degenen die zich bewust zijn van het lijden. Dit gesprek legt de strijd tussen compassie en beleid aan.