Wat veel graven zijn er aangelegd voor zover het oog kan zien!. Hun grafstenen zijn als handen die in overgave zijn opgekomen, hoewel ze verder zijn dan door iets bedreigd worden. Een stad van stilte en waarheid, waar succes en falen, moordenaar en slachtoffer samenkomen, waar dieven en politieman voor de eerste en laatste keer naast elkaar liggen.
(What a lot of graves there are laid out as far as the eye can see!. Their headstones are like hands raised in surrender, though they are beyond being threatened by anything. A city of silence and truth, where success and failure, murderer and victim come together, where thieves and policeman lie side by side in peace for the first and last time.)
De passage roept een krachtig beeld op van een begraafplaats waar talloze graven eindeloos uitstrekken, waardoor de onvermijdelijkheid van de dood symboliseert. De grafstenen, vergeleken met handen die in overgave zijn opgeheven, weerspiegelen de finaliteit van het leven en de beëindiging van alle worstelingen. Deze stille stad vertegenwoordigt een collectieve rustplaats waar de divisies van het leven - zoals succes versus falen en goed versus verkeerd - zinloos worden gemaakt.
In dit rustige rijk worden de eerdere rollen van individuen vergeten, die alles in de dood verenigen, ondanks hun eerdere conflicten. Het benadrukt een diepgaande waarheid over sterfelijkheid: dat uiteindelijk alle wezens, ongeacht de keuzes van hun leven of morele klassement, vrede vinden in dezelfde grond. Dit thema resoneert diep en benadrukt het gedeelde lot van de mensheid.