Hoe zit het met je geliefde Epictetus? Of je geliefde Emily Dickinson? Wil je dat je Emily, elke keer dat ze een drang heeft om een gedicht te schrijven, gewoon te gaan zitten en een gebed te zeggen tot haar vervelende, egoïstische drang verdwijnt? Nee, natuurlijk niet! Maar je zou graag willen dat het ego van je vriend Professor Tupper van hem is weggenomen.
(What about your beloved Epictetus? Or your beloved Emily Dickinson? You want your Emily, every time she has an urge to write a poem, to just sit down and say a prayer till her nasty, egotistical urge goes away? No, of course you don't! But you'd like your friend Professor Tupper's ego taken away from him.)
In J.D. Salinger's 'Franny and Zooey' ontstaat een discussie over de aard van artistieke inspiratie en de rol van het ego daarin. De spreker contrasteert sterk gerespecteerde figuren zoals Epictetus en Emily Dickinson met minder bewonderenswaardige voorbeelden, en benadrukt dat niemand echt wenst dat de creatieve instincten van een kunstenaar worden onderdrukt. In plaats daarvan gaat de essentie van creativiteit over het omarmen van die gevoelens in plaats van tegen hen te vechten. Het citaat benadrukt een dubbele standaard als het gaat om het waarderen van kunstenaars versus degenen die als egoïstisch worden beschouwd. Hoewel je de turbulente emotionele drang van Dickinson kan vieren die haar poëzie voedt, is er een wens voor iemand als professor Tupper om een vermindering van zijn ego te ervaren. Dit onderstreept de complexiteit van de menselijke natuur, waarbij we de artistieke uitdrukking van sommigen waarderen terwijl we de arrogantie van anderen bekritiseren.
In J.D. Salinger's "Franny and Zooey" ontstaat een discussie over de aard van artistieke inspiratie en de rol van het ego daarin. De spreker contrasteert sterk gerespecteerde figuren zoals Epictetus en Emily Dickinson met minder bewonderenswaardige voorbeelden, en benadrukt dat niemand echt wenst dat de creatieve instincten van een kunstenaar worden onderdrukt. In plaats daarvan gaat de essentie van creativiteit over het omarmen van die gevoelens in plaats van tegen hen te vechten.
Het citaat benadrukt een dubbele standaard als het gaat om het waarderen van kunstenaars versus degenen die als egoïstisch worden beschouwd. Hoewel je de turbulente emotionele drang van Dickinson kan vieren die haar poëzie voedt, is er een wens voor iemand als professor Tupper om een vermindering van zijn ego te ervaren. Dit onderstreept de complexiteit van de menselijke natuur, waarbij we de artistieke uitdrukking van sommigen waarderen terwijl we kritiek hebben op de arrogantie van anderen.