Het citaat onderzoekt de diepgaande kracht van liefde en suggereert dat ware genegenheid elke barrière in het leven kan overwinnen. Mabel Hubbard, die al op jonge leeftijd doof was, schonk haar man Alexander Bell een piano, in de hoop dat zijn muziek haar hart zou bereiken en haar stilte zou overstijgen. Deze act symboliseert haar verlangen naar een diepe verbinding en benadrukt hoe liefde scheidslijnen probeert te overbruggen, zelfs door middel van geluid en muziek. Hun relatie illustreert een band die ondanks fysieke uitdagingen blijft bestaan.