In het boek "The Five People You Meet In Heaven" van Mitch Albom reflecteert de hoofdrolspeler op de monotonie en voorspelbaarheid van het leven. Hij voelt zich gevangen in een routine waardoor de dagen samengaan en tijd en doel verloren. Dit gevoel van een 'ritman' betekent een leven dat in dienst is aan anderen, maar verstoken van persoonlijke vervulling of opwinding. De afhankelijkheid van anderen op hem is een tweesnijdend zwaard, omdat het hem geaard houdt in het bekende maar ook zijn eigen groei en avontuur verstikt.

Het citaat omvat de strijd tussen routine en het verlangen naar verandering. Het benadrukt hoe zelfgenoegzaamheid kan leiden tot een gevoel van doelloosheid, waarbij iemands identiteit wordt gebonden aan een troostende maar onvervulde rollen. De reis van de hoofdrolspeler in het hele verhaal nodigt lezers uit om het belang van menselijke verbinding, zelfontdekking en de impact te overwegen die men heeft op het leven van anderen. Uiteindelijk dient het als een herinnering om zinvolle ervaringen te zoeken in plaats van beperkt te blijven tot de veiligheid van een monotonie.