Je hield een keer van me. Je hield van me alsof ik de lucht was die je nodig had om te ademen, alsof je mijn aanraking nodig had om je in leven te houden. Je hield van me op dezelfde manier als ik van je hield. Obsessief. Waanzinnig. Meedogenloos. Vertel me niet dat je niet in liefde gelooft wanneer zes korte weken, al die jaren geleden, je onmogelijk zonder zou kunnen leven.
(You loved me once. You loved me like I was the air you needed to breathe, like you needed my touch to keep you alive. You loved me the very same way I loved you. Obsessively. Insanely. Relentlessly. Don't tell me you don't believe in love when for six short weeks, all those years ago, you couldn't possibly live without it.)
In het verhaal "Late Call" van Emma Hart reflecteert de hoofdrolspeler op een eerdere relatie vol intense emoties en diepe verbinding. Ze herinneringen op aan een tijd dat liefde alomvattend was en de toewijding van hun partner vergeleken met een basisbehoefte zoals lucht. Dit krachtige sentiment onthult de aard van hun band, gekenmerkt door obsessie en passie die hun tijd samen definieerde.
De hoofdrolspeler daagt het huidige ongeloof van zijn partner in liefde uit en herinnert hen aan de diepgaande gevoelens die ze ooit deelden. Ze benadrukken dat liefde voor een korte maar impactvolle periode niet aanwezig was en essentieel in hun leven. Deze herinnering benadrukt het contrast tussen eerdere emoties en het huidige scepsis, wat de blijvende betekenis van hun gedeelde ervaringen onderstreept.