Je zou je kunnen voorstellen dat de magie op het vliegveld stopte en in grote mate dat deed. Toen we terugkwamen in Londen, waren de hemel bewolkt en zwaar. De buschauffeur van de luchthaven was smerig en onverzorgd; De straten leken vervallen en vies, de mensen met een zure gezicht. Maar dat, vermoed ik, is hoe thuiskomen voor iedereen is; Parijzenaars voelden zich waarschijnlijk hetzelfde toen ze ergens anders vandaan kwamen.
(You might imagine that the magic stopped at the airport, and to a great extent it did. When we arrived back in London, the skies were overcast and heavy. The bus driver from the airport was morose and unkempt; the streets seemed run-down and dirty, the people sour-faced. But that, I suspect, is how coming home is for everyone; Parisians probably felt the same when they returned from somewhere else.)
Na zijn terugkeer naar Londen leek de betoverende ervaring te vervagen. Het sombere weer en het verwarde uiterlijk van de buschauffeur hebben bijgedragen aan een gevoel van teleurstelling. De omgeving voelde zich verwaarloosd, met de straten vies en de uitingen van de mensen die ongeluk weerspiegelen. Dit grimmige contrast benadrukte het verschil tussen de levendige sfeer van Parijs en de somberheid van huis.
Dit bitterzoete gevoel van terugkeer naar huis is waarschijnlijk universeel. Net zoals reizigers uit Parijs een soortgelijke teleurstelling kunnen ervaren, benadrukt het verhaal hoe elke bestemming zijn eigen allure draagt, waardoor de terugreis minder magisch aanvoelt. Deze cyclus van reizen en terugkeren naar de realiteit is voor velen een gemeenschappelijk thema.