Longinus, filozof i krytyk z I wieku ne, jest najbardziej znany ze swojej pracy „On the Sublime”, która bada koncepcję wielkości literackiej. Podkreśla, że ​​prawdziwa wielkość na piśmie wynika z inspiracji i zdolności do wywołania głębokich emocji na widowni. Longinus uważa, że ​​siła wysublimowanego pisania polega na jego zdolności do transportu czytelników, tworząc niezwykłe doświadczenie, które wykracza poza zwykły język. Identyfikuje kilka źródeł wzniosłości, w tym wielką pasję, korzystanie z wielkiego i podwyższonego języka oraz skuteczne zatrudnienie postaci mowy. Longinus podkreśla również znaczenie oryginalności w osiągnięciu wzniosłości, argumentując, że zwykła naśladowanie nie może wywołać takiego samego silnego efektu, co naprawdę inspirowana praca. Dzięki swojej analizie zapewnia cenne spostrzeżenia, które nadal wpływają na krytykę literacką. Pomysły Longinusa na temat wzniosłości dotyczą nie tylko cech wielkiej literatury, ale także obejmują związek między pisarzem a publicznością. Uważa, że ​​zdolność pisarza do korzystania z uniwersalnych emocji sprzyja poczuciu wspólnego doświadczenia, dzięki czemu ich praca rezonuje na głębszym poziomie. Jego wkład w teorię literacką pozostaje znaczący, zachęcając pisarzy do szukania inspiracji i dążenia do wielkości w ich dziełach. Longinus był filozofem z pierwszego wieku i krytykiem literackim, najbardziej znanym ze swojej wpływowej pracy „o wysublimowaniu”. Jego pisma koncentrują się na naturze wielkości w literaturze, podkreślając wpływ emocjonalny i niezwykłe cechy, które podnoszą tekst. W „On the Sublime” Longinus przedstawia różne źródła wzniosłości, takie jak pasja, podwyższony język i oryginalność. Jego spostrzeżenia zachęcają pisarzy do poszukiwania inspiracji, a nie polegać wyłącznie na imitacji, co prowadzi do naprawdę wpływowych dzieł literackich. Longinus twierdzi, że związek między pisarzem a publicznością jest niezbędny, ponieważ wspólne emocje zwiększają doświadczenie literatury. Jego teorie na temat wzniosłości nadal kształtują krytykę literacką, prowadząc autorów w kierunku głębszego rezonansu emocjonalnego w ich pracy.