„Ostateczna decyzja” Naguib Mahfouza bada dychotomię między zamknięciem a otwartością, pytając, czy istnieje przestrzeń dla tych, którzy nie mogą w pełni zanurzyć się w żadnej z dziedzin. Narracja odzwierciedla walki, przed którymi stoją osoby, które zostają złapane między tymi dwoma skrajnościami, podkreślając presję społeczną, które często zmuszają ludzi do sztywnych kategoryzacji.

Pojęcie „domu odpoczynku” dla osób o ograniczonym dochodzie symbolizuje potrzebę systemów wsparcia, które zaspokajają wrażliwe populacje. Mahfouz podkreśla, że ​​w idealnym świecie powinna istnieć równowaga, która pozwala jednostkom znaleźć schronienie podczas poruszania się po ich wyzwaniach finansowych i emocjonalnych, a nie wepchnięciu się na jedną z dwóch przeciwnych pozycji.