Chór sadzonek wylewających szyje z gnionych pniów drzew, wysysając życie ze śmierci. Jestem sumieniem lasu, ale pamiętaj, że las je i żyje na zawsze.
(A choir of seedlings arching their necks out of rotted tree stumps, sucking life out of death. I am the forest's conscience, but remember, the forest eats itself and lives forever.)
Cytat ilustruje odporność i cykliczną naturę życia w ekosystemie leśnym, w którym nowy wzrost, reprezentowany przez sadzonki, wyłania się z rozkładającej się materii, jak pni drzewa zgniły. Te obrazy przekazują potężne przesłanie o tym, jak życie może się rozwijać nawet pośród rozkładu i że natura ma nieodłączną zdolność do odnowienia. Sadzonki symbolizują nadzieję, odnowienie i wzajemne powiązanie życia i śmierci w świecie przyrody.
Mówca identyfikuje się jako „sumienie lasu”, co sugeruje głęboką świadomość tego cyklu. Fraza „Las się je” sugeruje, że podczas gdy życie jest utrzymywane przez śmierć, nie zmniejsza witalności lasu. Zamiast tego podkreśla ciągły proces wzrostu i rozkładu, co sugeruje, że las trwa w nieskończoność, dostosowując się i ewoluując. Ostatecznie odzwierciedla głębokie zrozumienie nieustannych, splecionych procesów życia i śmierci.