Cytat z książki Kurta Vonnegut Jr. „BlueBeard” odzwierciedla głębokie poczucie wyrzutów sumienia dla złego traktowania przez ludzkość istot wrażliwych, zwłaszcza kobiet i dzieci. Sugeruje to, że działania mężczyzn były tak szkodliwe, że wszystkie formy ekspresji artystycznej powinny uznać tę wykroczenie. Cytat służy jako wezwanie do rozliczalności i uznania bólu wyrządzonego przez tych, którzy nie mogą się bronić. Oznacza to potrzebę ponownego oceny tego, w jaki sposób ludzie przyczyniają się do społeczeństwa poprzez sztukę i literaturę.

Ten lament podkreśla zbiorową awarię i pilną potrzebę zmian. Zamiast świętować kreatywność, cytat sugeruje, że cała sztuka powinna przekazać przesłanie poddania się i refleksji na temat wyrządzonej krzywdy. Sugeruje to, że artyści, zwłaszcza ludzie, powinni skonfrontować konsekwencje swoich działań i większe zagadnienia społeczne. Ostatecznie wezwanie do działania dotyczy głębszego zrozumienia wpływu ludzkości oraz zobowiązania do rozwiązania i zmiany wyrządzonych szkód.