W chwili intensywnej samotności Eddie otacza się w ciszy, w towarzystwie dźwięku własnego ciężkiego oddechu. Każdy wdech czuje się wzmocniony, tworząc echo, które poprawia jego poczucie izolacji. Ta opresyjna atmosfera obciąża go mocno, ponieważ zdaje sobie sprawę, że cisza wokół niego jest trwała i nieustępliwa.

Eddiego jest desperacją, gdy zamyka oczy, próbując uciec przed niepokojącym bezruchem. Znajomość niezmiennej cichej zwiększa jego dyskomfort, czyniąc go bardzo świadomym własnej wrażliwości i otaczającej go pustki. Ten żywy moment podkreśla głębsze tematy izolacji i strach przed niespotykaniem w ogromnej ciszy egzystencji.