W powieści Mitcha Alboma „The Time Keeper” narracja bada głęboki związek między czasem a nadzieją. Cytat „A kiedy nadzieja zniknie, czas jest karą” odzwierciedla głęboką rozpacz, która powstaje, gdy jednostki tracą poczucie optymizmu. Czas, często postrzegany jako uzdrowiciel lub narzędzie do postępu, przekształca się w ciężar, gdy nadzieja zanika. Zamiast czuć się wyzwolony przez fragment czasu, można uwięzić w cyklu żalu i smutku, oznaczając każdą chwilę jako bolesne przypomnienie utraconych snów.

Temat podkreśla znaczenie utrzymania nadziei jako istotnego aspektu ludzkiego doświadczenia. Bez tego umysł może zwrócić się przeciwko sobie, dzięki czemu czas czuje się niekończącym się zdaniem cierpienia. Albom zręcznie ilustruje, że chociaż czas jest nieuniknioną częścią życia, jego prawdziwa wartość leży w naszej perspektywie - nasza zdolność do nadziei na lepszą przyszłość może przekształcić nasze relacje z czasem z źródła bólu w potencjalne uzdrowienie i odnowienie.