W miarę jak ludzkość miała obsesję na punkcie godzin, smutek utraconego czasu stał się trwałą dziurą w ludzkim sercu. Ludzie martwili się straconymi szansami i nieefektywnymi dniami; nieustannie martwili się o to, jak długo pożyją, ponieważ liczenie chwil w życiu nieuchronnie prowadziło do ich liczenia. Wkrótce w każdym narodzie i w każdym języku czas stał się najcenniejszym dobrem.
(As mankind grew obsessed with its hours, the sorrow of lost time became a permanent hole in the human heart. People fretted over missed chances, over inefficient days; they worried constantly about how long they would live, because counting life's moments had led, inevitably, to counting them down. Soon, in every nation and in every language, time became the most precious commodity.)
Cytat odzwierciedla rosnącą obsesję ludzkości na punkcie czasu i podkreśla, jak ta obsesja może prowadzić do trwałego poczucia straty i niezadowolenia. Kiedy ludzie zaczynają skrupulatnie zaznaczać swoje dni, nieuchronnie odczuwają smutek z powodu straconych okazji i nieefektywnego wykorzystania czasu. To zmartwienie rozciąga się na samą istotę samego życia, a ludzie zastanawiają się nad swoją śmiertelnością, starając się jak najlepiej wykorzystać każdą chwilę.
W miarę jak społeczeństwa głęboko angażują się w mierzenie czasu, przekształca się on w bezcenny zasób, który ludzie cenią ponad wszystko. Presja wywołana tymi ograniczeniami czasowymi sprzyja powszechnemu zrozumieniu w kulturach, że życie jest krótkie i dlatego liczy się każda sekunda. Ten zbiorowy niepokój o czas podkreśla głęboką zmianę w sposobie, w jaki ludzie doświadczają istnienia, podsycając ciągły strach przed zmarnowaniem cennych chwil, które wyznaczają ich życiową podróż.