Gdy zaokrąglił róg, zobaczył dwa tuziny mężczyzn, nago do talii, kopiąc dziurę trzydzieści jardów kwadratowych z boku ścieżki. Przez chwilę był zaskoczony. Wydawało się, że nie ma celów rolniczych; Do zrobienia nie było już sadzenia ani orki. Potem zdał sobie sprawę, co to było. Kopali masowy grób. Pomyślał, że krzyknął rozkaz o turze lub przynajmniej odwrócić oczy, ale byli prawie na nim, a niektórzy z nich widzieli już swoje miejsce pochówku. Piosenki zmarły na ich ustach, a powietrze zostały odzyskane przez ptaki.
(As he rounded the corner, he saw two dozen men, naked to the waist, digging a hole thirty yards square at the side of the path. For a moment he was baffled. It seemed to have no agricultural purpose; there was no more planting or ploughing to be done. Then he realized what it was. They were digging a mass grave. He thought of shouting an order to about turn or at least to avert their eyes, but they were almost on it, and some of them had already seen their burial place. The songs died on their lips and the air was reclaimed by the birds.)
W tym fragmencie z „ptaków” Sebastiana Faulsa bohater napotyka niepokojącą scenę, w której grupa mężczyzn kopie ogromną dziurę. Początkowo zdezorientowany cel ich porodu szybko zdaje sobie sprawę, że przygotowują masowy grób. To objawienie wywołuje poczucie strachu i smutku, ponieważ uznaje ponurą rzeczywistość, która przede wszystkim leży dla tych ludzi.
Atmosfera dramatycznie zmienia się, gdy mężczyźni, którzy wcześniej śpiewali, nagle milczą po konfrontacji z ponurą rzeczywistością swojej sytuacji. Żywy dźwięk ich piosenek zastępuje nawiedzająca obecność natury, podkreślając utratę nadziei i surowość wojny. Ten moment zawiera ponure tematy śmiertelności i wpływ konfliktu na ludzkie życie.