W „The Poisonwood Bible” Barbary Kingsolver narrator zastanawia się nad doświadczeniem żalu. Aktywnie poruszając się do przodu w życiu, żal wydaje się odległa, jak włosy pływającego płynące w wodzie. Narrator uznaje swoją obecność, ale czuje się nie obciążony, o ile pozostają w ruchu.
Jednak kiedy zatrzymują się, ciężkość żalu staje się przytłaczająca, otaczając ich i utrudnia oddychanie. To ilustruje walkę konfrontacji z smutkiem; Podkreśla znaczenie utrzymania się z życiem, aby zachować rozpacz na dystans. Narrator decyduje się ciągle poruszać, aby uniknąć pochłonięcia przez ich żal.