Bob, wiesz coś. . . W końcu powiedział Luckman. Kiedyś byłem w tym samym wieku co wszyscy inni. Myślę, że ja też, powiedział Arctor. Nie wiem, co to zrobiło. Jasne, Luckman, Arctor powiedział, wiesz, co to zrobiło nam wszystkim. Cóż, nie rozmawiajmy o tym. Kontynuował głośno wdychając, a jego długa twarz cieszy się w słabym świetle w południe.
(Bob, you know something . . . Luckman said at last. I used to be the same age as everyone else. I think so was I, Arctor said. I don't know what did it. Sure, Luckman, Arctor said, you know what did it to all of us. Well, let's not talk about it. He continued inhaling noisily, his long face sallow in the dim midday light.)
W tym fragmencie z „skanera ciemno” postacie Bob i Luckman zastanawiają się nad swoją przeszłością, ujawniając wspólne poczucie straty i wpływ ich doświadczeń. Luckman wyraża poczucie nostalgii, zauważając, że kiedyś czuł się tak młody jak wszyscy inni, podczas gdy Arctor przypomina ten sentyment, sugerując, że oboje zmienili się w znaczący sposób. Dialog wskazuje na niewypowiedzianą traumę lub doświadczenie, które głęboko na nich wpłynęło.
W miarę postępu rozmowy nastrój staje się ponury, ponieważ decydują się uniknąć omawiania przyczyny ich transformacji. Opisu fizycznego Arctora - jego szalona twarz w słabym świetle - na podstawie ich upadku i opłaty, jaką przyjęło na nich życie. Ten moment oddaje tematy tożsamości i skutki trudnej rzeczywistości powszechnej w pracy Filipa K. Dicka.