Śmierć mnie szaleje. Ludzie i zwierzęta cierpienia doprowadzają mnie do szaleństwa; Ilekroć jeden z moich kotów umiera, przeklinam Boga i mam na myśli; Czuję na niego furię. Chciałbym go zdobyć tutaj, gdzie mógłbym go przesłuchać, powiedzieć mu, że myślę, że świat jest spieprzony, ten człowiek nie grzeszył i nie upaścił, ale został popchnięty - co jest wystarczająco złe - ale następnie sprzedano kłamstwo, że jest w zasadzie grzeszny, czego wiem, że on nie jest.
(Death makes me mad. Human and animal suffering make me mad; whenever one of my cats dies I curse God and I mean it; I feel fury at him. I'd like to get him here where I could interrogate him, tell him that I think the world is screwed up, that man didn't sin and fall but was pushed -- which is bad enough -- but was then sold the lie that he is basically sinful, which I know he is not.)
W „The Golden Man” Philipa K. Dicka narrator wyraża głęboki gniew na koncepcję śmierci i cierpienia zarówno ludzi, jak i zwierząt. Emocjonalne zamieszanie, których doświadcza, gdy traci PEF, doprowadza go do intensywnej konfrontacji z Bogiem, ujawniając jego przekonanie, że boskie zaniedbanie przyczyniło się do chaosu i bólu na świecie. Ta perspektywa podkreśla głęboką frustrację niesprawiedliwości życia i tęsknota za odpowiedzialnością.
Furia narratora przekracza osobisty żal, wskazując na szerszą krytykę z góry określonej grzeszności i cierpienia. Twierdzi, że ludzkość została wprowadzona w błąd na temat swojej natury, sugerując, że ludzie nie są z natury grzeszni, ale raczej ofiarami okoliczności, które doprowadziły ich do rozpaczy. Jego pragnienie skonfrontowania się z Bogiem odzwierciedla tęsknotę za zrozumieniem i wyzwaniem dla tego, co postrzega jako wadliwe ramy moralne nałożone na ludzkość.