Cytat podkreśla nieustanne dążenie ludzkości do wydajności i wydajności, co sugeruje, że pomimo naszych wysiłków na rzecz optymalizacji każdej godziny, pozostajemy niespełnieni. Ten ciągły popęd sprawia, że ​​czujemy się jeszcze bardziej głodni, odzwierciedlając głęboko zakorzenione pragnienie naprawdę posiadania naszego istnienia i pełnego doświadczenia życia. Jednak w rzeczywistości czas pozostaje nieuchwytny i nikt nie może go posiadać.

Narrator wskazuje, że mierząc czas, zasadniczo oderwamy się od życia w tej chwili. Zamiast delektować się naszymi doświadczeniami, jesteśmy zajęci czasem śledzenia, co ostatecznie szkodzi bogactwu samego życia. Ten wgląd wymaga ponownego rozważenia, w jaki sposób wchodzimy w interakcje z czasem i naszymi priorytetami w poszukiwaniu spełnienia.