Szczęście jest wewnętrzną częścią ludzkiej natury, widocznej u osób w każdym wieku i sytuacji. Autor sugeruje, że nasza tęsknota za szczęściem jest dziedzictwem naszych przodków, którzy doświadczyli błogości Eden przed upadkiem. To głęboko zakorzenione pragnienie prowadzi nas do odrzucenia życia pełnego grzechu, cierpienia, monotonii i braku celu, ponieważ z natury szukamy czegoś bardziej satysfakcjonującego. Gdyby ludzka egzystencja była ukształtowana wyłącznie przez dobór naturalny, nie byłoby powodu, aby tęsknić za starożytnym stanem szczęścia, którego nigdy nie w pełni znaliśmy.
Zamiast tego tęsknimy za wyidealizowaną wersją Edenu, nawet jeśli tylko dostrzegamy ją w naszym życiu. Ta nostalgia przyciąga nas do nadziei na lepsze istnienie i odzwierciedla zbiorową pamięć o szczęściu, sugerując, że nasze poszukiwanie radości jest podstawowym aspektem bycia człowiekiem. Pogoń za szczęściem jest nie tylko osobistą podróżą, ale integralną częścią naszego wspólnego dziedzictwa.