Czy zastanawiałeś się kiedyś, ile żywych rzeczy jest na ziemi? - zapytał Cleo. Ludzie. Zwierzęta. Ptaki. Ryba. Drzewa. To sprawia, że zastanawiasz się, jak ktokolwiek może poczuć się samotny. Jednak ludzie tak. Szkoda. Spojrzała na niebo, teraz głęboki odcień fioletu. Obawiamy się samotności, Annie, ale sama samotność nie istnieje. Nie ma formy. To tylko cień, który upada nad nami. I tak jak cienie umierają, gdy zmienia się światło, to smutne uczucie może odejść, gdy zobaczymy prawdę.
(Have you ever considered how many living things there are on earth? Cleo asked. People. Animals. Birds. Fish. Trees. It makes you wonder how anyone could feel lonely. Yet humans do. It's a shame.She looked at the sky, now a deep shade of purple. We fear loneliness, Annie, but loneliness itself does not exist. It has no form. It is merely a shadow that falls over us. And just as shadows die when light changes, that sad feeling can depart once we see the truth.)
W rozmowie na temat ogromu życia na ziemi Cleo zastanawia się nad obfitością ludzi, zwierząt i roślin, zastanawiając się, w jaki sposób samotność może nadal wpływać na ludzi pomimo tej różnorodności. Wyraża swoje rozczarowanie, że samotność istnieje wśród tak bogatych gobelin żywych istot.
Cleo dzieli się dalej swoją perspektywą samotności, sugerując, że nie jest to prawdziwa istota, ale raczej przejściowa uczucie, jak cień, który może podnieść się ze zmianą percepcji. Według niej zrozumienie prawdy może złagodzić ten smutek, podobnie jak światło rozprasza ciemność.