W książce „Portugalskie nieregularne czasowniki” autorstwa Alexandra McCalla Smitha, bohater zastanawia się nad połączeniem między krajobrazem a językiem. Narrator sugeruje, że naturalne cechy regionu znacząco wpływają na cechy językowe jego ludzi. Na przykład podkreśla się pogląd, że łagodne wzgórza Irlandii naturalnie nadają się do miękkich dźwięków języka irlandzkiego.

Ponadto tekst podkreśla, że ​​określone tereny geograficzne kształtują sposób mówienia języka, z niektórymi dialektami i akcentami wynikającymi z poszczególnych środowisk. Surowe, podwyższone regiony Europy są związane z odrębnymi formami niemieckiego, podczas gdy niziny powołują się na wyjątkowe cechy holenderskiego. Ta wzajemna zależność między geografią a ekspresją językową pokazuje głęboko zakorzenioną relację między nimi