Myślał o tym, jak krajobraz kształtuje język. Nie można wyobrazić sobie, że te wzgórza udzielają niczego poza miękkimi sylabami Irlandii, podobnie jak tylko pewne formy Niemiec można było wypowiedzieć na wysokich skałach Europy; lub holenderski w błotnistym, gardłowym, flegmish niziny.
(He had been thinking of how landscape moulds a language. It was impossible to imagine these hills giving forth anything but the soft syllables of Irish, just as only certain forms of German could be spoken on the high crags of Europe; or Dutch in the muddy, guttural, phlegmish lowlands.)
W książce „Portugalskie nieregularne czasowniki” autorstwa Alexandra McCalla Smitha, bohater zastanawia się nad połączeniem między krajobrazem a językiem. Narrator sugeruje, że naturalne cechy regionu znacząco wpływają na cechy językowe jego ludzi. Na przykład podkreśla się pogląd, że łagodne wzgórza Irlandii naturalnie nadają się do miękkich dźwięków języka irlandzkiego.
Ponadto tekst podkreśla, że określone tereny geograficzne kształtują sposób mówienia języka, z niektórymi dialektami i akcentami wynikającymi z poszczególnych środowisk. Surowe, podwyższone regiony Europy są związane z odrębnymi formami niemieckiego, podczas gdy niziny powołują się na wyjątkowe cechy holenderskiego. Ta wzajemna zależność między geografią a ekspresją językową pokazuje głęboko zakorzenioną relację między nimi