Cytat odzwierciedla głęboką obserwację śmiertelności i upływu czasu, ilustrując kontrast między życiem a ostatecznym losem wszystkich żywych istot. Obrazy ustawionych ciał pod ziemią wywołują wyraźną realizację nieuchronności śmierci. Ta kontemplacja ukazuje się, gdy bohater uważa Kościół, symbol ludzkich starań i duchowości, ale przytłaczające poczucie straty i rozkładu jest w wyraźnym kontraście z tymi aspiracjami.

Ponadto wzmianka o „wysiłkach żywych” sugeruje krytyczny pogląd na ludzkie osiągnięcia, podkreślając ich przejście. Pomimo naszych wielkich struktur i konfliktów są one porównywane do ulotnego momentu w obliczu trwałej śmierci. Metafora rytmu skrzydła oznacza, w jaki sposób niewielkie mogą wydawać się nasze działania przeciw rozległego, nieustępliwego krajobrazu czasu, co skłoniło do refleksyjnego zbadania znaczenia i celu naszego życia wśród pewności śmiertelności.