Zobaczył w jego umyśle zdjęcie okropnego gromadzenia umarłych. Pochodzi z jego kontemplacji Kościoła, ale miał swoją własną jasność: rząd w rzędzie, głęboko gnijąca ziemia wydrążyła się, aby je zatrzymać, podczas gdy wysiłki żywych, z wszystkimi pracami, wojenami i wielkimi budynkami, były nie więcej niż rytm skrzydła przeciwko ciężaru czasu.
(He saw a picture in his mind of a terrible piling up of the dead. It came from his contemplation of the church, but it had its own clarity: the row on row, the deep rotting earth hollowed out to hold them, while the efforts of the living, with all their works and wars and great buildings, were no more than the beat of a wing against the weight of time.)
Cytat odzwierciedla głęboką obserwację śmiertelności i upływu czasu, ilustrując kontrast między życiem a ostatecznym losem wszystkich żywych istot. Obrazy ustawionych ciał pod ziemią wywołują wyraźną realizację nieuchronności śmierci. Ta kontemplacja ukazuje się, gdy bohater uważa Kościół, symbol ludzkich starań i duchowości, ale przytłaczające poczucie straty i rozkładu jest w wyraźnym kontraście z tymi aspiracjami.
Ponadto wzmianka o „wysiłkach żywych” sugeruje krytyczny pogląd na ludzkie osiągnięcia, podkreślając ich przejście. Pomimo naszych wielkich struktur i konfliktów są one porównywane do ulotnego momentu w obliczu trwałej śmierci. Metafora rytmu skrzydła oznacza, w jaki sposób niewielkie mogą wydawać się nasze działania przeciw rozległego, nieustępliwego krajobrazu czasu, co skłoniło do refleksyjnego zbadania znaczenia i celu naszego życia wśród pewności śmiertelności.