Cytat odzwierciedla chwilę rozpaczy i oświecenia, podkreślając daremność poszukiwania czegoś nieosiągalnego. Uświadomienie sobie postaci na temat daremności egzystencji przekazuje głębokie poczucie rozczarowania. Podkreśla egzystencjalną walkę, przed którą stoją osoby, które wędrują w poszukiwaniu znaczenia lub celu w ich życiu.

Naguib Mahfouz, poprzez ten fragment z „żebraka, złodzieja i psów” oraz „Autumn Quail”, zagłębia się w tematy samoświadomości i poszukiwaniu tożsamości. Sborczyny uznanie postaci służy jako krytyka tych, którzy przeoczają istotę swojego istnienia, co skłania czytelników do kontemplowania natury życia i znaczenia samorealizacji.