Jego własni ludzie, ci, którzy zaatakowaliby rano, uklękli na ziemię, zmierzają do jednej ręki, w bolesnym tunelu, ciemności, w której nie było czasu, ale próbowali patrzeć na śmierć.
(His own men, those who would attack in the morning, knelt on the earth, faces hidden behind one hand, in an agonizing tunnel of their own, a darkness where there was no time but where they tried to look on death.)
W książce „Birdsong” Sebastiana Faulksa istnieje przejmujące przedstawienie żołnierzy przygotowujących się do bitwy. Klęczą w ponurym stanie, przytłoczeni ciężarem ich zbliżającej się walki. Ich twarze są zasłonięte, symbolizując emocjonalne zamieszanie, z którymi się spotykają, gdy zbliżają się do rzeczywistości śmierci. Ten moment zawiera strach i rozpacz, których doświadczają ci ludzie, gdy zbliżają się do chaosu wojny.
Zdjęcia „ich własnego” sugerują wspólne poczucie izolacji wśród żołnierzy, ponieważ każdy z nich zmaga się ze swoimi myślami i uczuciami na temat śmiertelności. Ciemność, której doświadczają, odzwierciedla niepewność i strach związany z konfliktem, w które zamierzają się zaangażować. Faulks skutecznie przekazuje wewnętrzne zmagania tych ludzi, podkreślając głęboki wpływ, jaki wojna wywarła na ich psychikę.