W „The Time Keeper” Mitcha Alboma badana jest koncepcja bólu jako błędnej próby wyrażenia własnego zranienia. To zachowanie często wynika z głębszego pragnienia miłości i połączenia, ujawniając fundamentalną ludzką potrzebę wsparcia emocjonalnego i zrozumienia. Zamiast zwrócić się bezpośrednio do naszego bólu, czasami się wyrzucamy, mając nadzieję, że zostaniemy zauważone lub dbamy o.

Ten cytat oddaje paradoks tego, jak ból może być wołany o pomoc. Sugeruje to, że akt zranienia innych może być odzwierciedleniem naszych wewnętrznych walk i tęsknoty za miłością, podkreślając znaczenie współczucia i empatii. Rozpoznając to, możemy zacząć zajmować się naszymi ranami emocjonalnymi w zdrowszy sposób, raczej wspierając gojenie, a nie utrwalenie cykli ran.