Jestem życiem - powiedziała dziewczyna. „Co?” Powiedział, zaskoczony. Kim jesteś trzydzieści osiem? Czterdzieści? Czego się nauczyłeś? Zrobiłeś coś? Spójrz na mnie, spójrz. Jestem życiem, a kiedy skończysz ze mną, niektóre z nich ociera się na ciebie. Nie czujesz się teraz tak stary, prawda? Ze mną tutaj, w Squib obok ciebie. Nick powiedział: „Mam trzydzieści cztery lata i nie czuję się stara. W rzeczywistości siedzenie z tobą sprawia, że czuję się starszy, a nie młodszy. Nic się nie ociera. ”„ Będzie ” - powiedziała.
(I am life,' the girl said.'What?' he said, startled.'To you, I am life. What are you, thirty-eight? Forty? What have you learned? Have you done anything? Look at me, look. I'm life and when you're done with me, some of it rubs off on you. You don't feel so old now, do you? With me here in the squib beside you.'Nick said, 'I'm thirty-four and I don't feel old. As a matter of fact, sitting here with you makes me feel older, not younger. Nothing is rubbing off.''It will,' she said.)
W „Our Friends from Frolix 8” Philipa K. Dicka rozwija się między dziewczyną a mężczyzną, ujawniając kontrastujące perspektywy życia i wieku. Dziewczyna twierdzi, że uosabia samo życie, rzucając wyzwanie człowiekowi, aby zastanowił się nad jego doświadczeniami i wiekiem. Uważa, że jej witalność może go odmłodzić, co sugeruje, że młodzież i potencjał są zaraźliwe, a jej obecność może coś w nim wywołać. Dialog oddaje moment egzystencjalnej introspekcji, podkreślając różnicę między ich wiekiem...