Przyszedłem uważać go za samotnika bez prawdziwej przeszłości i przyszłości tak niejasnej, że nie ma sensu mówić o tym.
(I had come to regard him as a loner with no real past and a future so vague that there was no sense talking about it.)
Bohater „Rumu” postrzega postać jako samotną postać, pozbawioną jasnej historii lub kierunku życia. To postrzeganie podkreśla enigmatyczną naturę postaci, sugerując głębokie poczucie izolacji i dwuznaczności w odniesieniu do ich tożsamości i przyszłych aspiracji.
Ta obserwacja odzwierciedla szersze tematy powieści, w których postacie często zmagają się z ich egzystencjalnymi niepewnością. Rozumienie tej jednostki przez narratora podkreśla wszechobecne poczucie odłączenia, które rezonuje w eksploracji dylematów moralnych i społecznych przez Huntera S. Thompsona w zmieniającym się świecie.