Cytat przedstawia uderzający paradoks o życiu i śmierci. Sugeruje to, że ci, którzy biorą życie innych, ostatecznie staną przed własną śmiercią, proponując cykl przemocy, który prowadzi do ruiny. Natomiast przesłanie podkreśla szlachetność i znaczenie poświęcenia, twierdząc, że oddanie życia innym prowadzi do formy nieśmiertelności lub odrodzenia.

Ten paradoks zachęca czytelników do zastanowienia się nad głębszymi znaczeniami istnienia, sugerując, że prawdziwe życie pochodzi raczej z bezinteresowności niż przemocy. Pomysł oznacza, że ​​osoby, które decydują się na pomaganie innym, nawet kosztem własnego życia, osiągają trwałe dziedzictwo, ostatecznie przekraczając fizyczne ograniczenia życia i śmierci.