Ja {muzyka} urodziła się na świeżym powietrzu, w przerwach fal i gwizdania burzy piaskowców, huty sów i kajdanek ptaków Tui. Podróżuję echa. Jeżdżę po wietrze. Byłem wykuty w naturze, wytrzymały i surowy. Tylko człowiek kształtuje moje krawędzie, aby uczynić mnie pięknym. {Rozdział 2}
(I {Music} was born in the open air, in the breaks of waves and the whistling of sandstorms, the hoots of owls and the cackles of tui birds. I travel in echoes. I ride the breeze. I was forged in nature, rugged and raw. Only man shapes my edges to make me beautiful. {Chapter 2})
W „The Magic Strings of Frankie Presto” muzyka jest przedstawiana jako siła pochodząca ze świata przyrody, z jego dźwiękami wyłaniającymi się z różnych elementów, takich jak fale i burze piaskowe. Autor, Mitch Albom, ilustruje muzykę jako żywą istotę, która rezonuje ze środowiskiem, uchwycając esencję życia poprzez dźwięki natury. To połączenie podkreśla, w jaki sposób muzyka jest powiązana z otoczeniem, obejmując dzikie i nieokiełznane cechy świata przyrody.
Narracja sugeruje, że chociaż muzyka jest z natury piękna, wymaga ludzkiego wpływu, aby udoskonalić jej formę. Pojęcie to podkreśla rolę ludzkości w kształtowaniu artystycznej ekspresji, czyniąc muzykę nie tylko produktem natury, ale współpracy między dziką i wykonanymi. Podróż muzyczna, podróżowanie po echach i jazda po bryza, podkreśla jej uniwersalną obecność i głęboko zakorzenione połączenie z samym życiem.