Myślę, że Bonzo umarł. Śniło mi się to ostatniej nocy. Przypomniałam sobie jego spojrzenie, kiedy przycisnęłam jego twarz do głowy. Chyba wepchnąłem mu nos z powrotem do mózgu. Krew leciała mu z oczu. Myślę, że już wtedy nie żył.
(I think Bonzo died. I dreamed about it last night. I remembered the way he looked after I jammed his face with my head. I think I must have pushed his nose back into his brain. The blood was coming out of his eyes. I think he was dead right then.)
W „Grze Endera” jedna z postaci zastanawia się nad traumatycznym wspomnieniem związanym z innym chłopcem o imieniu Bonzo. Mówca wspomina brutalne spotkanie, podczas którego w agresywny sposób użył głowy, co wskazywało na powagę sytuacji. Graficzne obrazy obrażeń Bonzo, z krwią wypływającą z oczu i sugerowaniem poważnych obrażeń, sugerują, że spotkanie miało tragiczne konsekwencje.
Ten moment ukazuje ciężar winy i psychologiczny wpływ doświadczonej przemocy. Postać zmaga się z możliwością, że mógł spowodować śmierć Bonzo, podkreślając tematy odpowiedzialności i moralną złożoność ich działań podczas intensywnego treningu. To nawiedzające wspomnienie służy jako punkt centralny, który odbija się echem w całej narracji, wpływając na psychikę bohatera.
