Gdybym chciał wątpić, mógłbym wątpić bez końca... Ale w pewnym momencie człowiek musi przestać zadawać pytania i zacząć działać, i w tym momencie trzeba zaufać czemuś, że jest prawdą. Trzeba zachowywać się tak, jakby coś było prawdą, więc wybiera się to, w co ma się najwięcej powodów, by wierzyć, trzeba żyć w świecie, w którym pokłada się największą nadzieję. Podążam za {Bogiem}, wierzę w {Boga}, bo chcę żyć w świecie, który pokazał mi {Bóg}.
(If I wanted to doubt, then I could doubt endlessly ... but at some point a person has to stop questioning and act, and at that point you have to trust something to be true. You have to act as if something is true, and so you choose the thing you have the most reason to believe in, you have to live in the world that you have the most hope in. I follow {God}, I believe {God}, because I want to live in the world that {God} has shown me.)
W „Zewu Ziemi” Orsona Scotta Carda autor przedstawia pogląd, że chociaż wątpliwości mogą zataczać nieskończoną pętlę, nadchodzi kluczowy moment, w którym wymagane jest działanie. Jednostki muszą wybrać przekonanie, któremu będą ufać i zgodnie z którym będą działać, ostatecznie podejmując decyzję o przyjęciu prawdy, która najbardziej do nich przemawia. To przekonanie kształtuje ich perspektywę i kieruje ich działaniami w świecie.
Karta podkreśla konieczność nadziei i wiary w kształtowaniu własnej rzeczywistości. Decydując się wierzyć w Boga, narrator ujawnia chęć zaangażowania się w pełną nadziei wizję świata. To zaangażowanie w wiarę jest świadomym wyborem życia zgodnie z wartościami i prawdami, które nadają życiu sens i kierunek, ilustrując wzajemne oddziaływanie wiary i działania.
