W „niezachwianym” Barbarie Kingsolver bohater zastanawia się nad głębokim wpływem jej matki na jej życie, podkreślając, że więź między nimi była tak znacząca, że ​​nie można jej było oderwać nawet śmiercią. Zamiast tego strata była doświadczana stopniowo, ponieważ życie nadal się rozwijało bez obecności matki. Ten pomysł podkreśla trwałe połączenia, które utrzymujemy z tymi, którzy zmarli.

Narracja sugeruje, że prawdziwa strata zachodzi nie tylko w chwili śmierci, ale poprzez ciągłe doświadczenie życia - chwile, kamienie milowe i zmiany, które nawiguje się przy braku ukochanej postaci. Ta emocjonalna podróż ujawnia, w jaki sposób istota tych, których kochamy, pozostaje przy nas, kształtując nasze doświadczenia i istnienie nawet po ich odejściu.